Działo się to w drugim roku panowania ostatniego z dynastii Piastów króla, Kazimierza Wielkiego. 29 września 1334 r. biskup krakowski Jan Bodzanta erygował parafię w Drążgowie. Fundatorami kościoła i uposażenia dla proboszcza byli dwaj bracia, dziedzice Drążgowa – Piotr i Jakub. Do parafii należały wówczas następujące miejscowości: Drążgów, Sobieszyn, Laskowice (Baranów), Blizocin, Składów, Rudno, Pogonów, Osmolice, Sarny i Strzyżowice. W czasie reformacji, w drugiej połowie XVI wieku za kolatorstwa Mikołaja Kłoczewskiego kościół drążgowski przejęli arianie. Nie mający miejsca modlitwy katolicy, prosty lud okoliczny, pod przewodnictwem proboszcza zbudowali kościółek w pobliskiej Żabiance. Po 30 latach miejscowi innowiercy powrócili do wiary ojców. Świątynię w Drążgowie na powrót objęli katolicy. W Żabiance została utworzona filia parafii. Stan ten trwał do roku 1731, kiedy w Żabiance erygowano nową parafię. Czterdzieści lat później, w 1771 roku drewniany kościół w Drążgowie zawalił się ze starości. Ówczesny proboszcz drążgowski ks. Michał Wierzbowski kanonik lubelski nie mając wystarczających funduszy na nowy kościół wzniósł tylko drewnianą kaplicę w rogu cmentarza jako tymczasowe miejsce kultu. Ta tymczasowość trwała dosyć długo, bo aż do zbudowania nowej świątyni w Sobieszynie. Kaplica zbudowana przez ks. Wierzbowskiego spłonęła w 1840 r. Uboga parafia nie mogła długi czas wystawić kościoła. Wprawdzie w początkach XIX wieku hrabiowie Tarnowscy, podówczas właściciele majątku i kolatorowie parafii, zgromadzili materiały i pewne środki pieniężne na budowę, ale około w 1826 r. majątek przeszedł w posiadanie Antoniego Maciejowskiego, który zgromadzone materiały i pieniądze przejął i zbudował z nich gorzelnie, browar, obory i stajnie. Ponadto wziął kilkaset beczek wapna przeznaczonych na budowę kościoła. Przeciwstawił się tej samowoli ks. Jan Przewodowski, proboszcz drążgowski. W czasie trwania tego sporu, i proboszcz, i Maciejowski zmarli prawie o tej samej godzinie, ale parafia materiału budowlanego już nie odzyskała. Około XIX wieku majątek sobieszyński objęli hrabiowie Kiccy. Stary ród, który wydał w przeszłości, i biskupów, i wojskowych – wielce dla Rzeczypospolitej zasłużony. Na tzw. Górze Modrzewiowej (od modrzewi) postawiono kaplicę grobową, którą zbudowano w latach 1869 – 1870. Tymczasem o budowę kościoła w Drążgowie czynił starania proboszcz ks. Paweł Szukalski. Początkowo były bezskuteczne, ale niebawem sprawy wzięły nieoczekiwany i korzystny obrót. Oto miejscowy wikariusz ks. Feliks Majewski rzucił myśl dobudowania do kaplicy na Modrzewiowej Górze naw kościelnych. Pomysł ten przypadł do gustu hrabiemu Kajetanowi Kickiemu. Ta myśl budowy kościoła w Sobieszynie poparta została stosownym zapisem w testamencie hrabiego, wszakże pod warunkiem przeniesienia parafii Drążgowa do Sobieszyna: …stanowię, aby do kaplicy w Sobieszynie na tak zwanej „górze Modrzejowej” były dobudowane nawy. Na co materyał przeznaczam z miejscowego majątku, a na zapłatę robotnikom przeznaczam cztery tysiące złotych reńskich. Moim albowiem jest życzeniem, aby kaplica zamienioną była na kościół parafialny z przeniesieniem parafii z Drążgowa do miejsca wspomnianego oraz przyłączenia do tejże parafii folwarku i wsi Blizocin, jako jeden z Sobieszynem stanowiący majątek.