Najstarszych informacji dotyczących ziemi ułęskiej dostarczają wykopaliska archeologiczne. W początkach II w. p.n.e. pojawiły się tu gromady Wandalów z północnego zachodu, które na polach pod Sobieszynem założyły osadę. Mieszkańcy wsi, która według szacunków archeologów szybko rozrosła się do powierzchni kilku hektarów, zajmowali się wieloma dziedzinami gospodarki. Oprócz uprawy roli, której jednym z wielu śladów może być odnaleziona motyka rogowa, trudnili się także garncarstwem, o czym świadczą tysiące odkrywanych na osadzie skorup naczyń. Sami na własne potrzeby wytapiali też w prymitywnych piecach żelazo, z którego robili później narzędzia, ozdoby i broń. Innym źródłem utrzymania był handel wymienny. Życie toczyło się na osadzie przez ponad 300 lat. W 2002 roku odkryte zostało cmentarzysko. Pod koniec II w. p. n.e . pola pod Sobieszynem zaczęły pustoszeć. Osada została porzucona, a jej mieszkańcy najprawdopodobniej wywędrowali gdzieś na południe. Kolejni osadnicy-Słowianie – pojawili się w okolicy dopiero we wczesnym średniowieczu. Najwcześniejsze wzmianki o Sobieszynie pochodzą z pierwszej połowy XIV w. Badania rodu Sobieskich herbu Janina, który wydał króla Jana III Sobieskiego, wiążą go z Sobieszynem. Parafię w Drążgowie założono w 1334r. Warto dodać, że w roku 1544 Drążgów otrzymał prawa miejskie, ale stracił je w 1820. Do dzisiaj zachował się ślad czworobocznego rynku z uliczkami wychodzącymi z narożników. Parafię z Drążgowa przeniesiono w roku 1886 do Sobieszyna